zaterdag 20 oktober 2012

Een jaar later...

Vorige week, 11 oktober, was het een jaar geleden dat de CI aangesloten werd. (Een maand na de operatie)
Terugkijkend op het afgelopen jaar; Een energievretend, heftig, emotioneel, wonderbaarlijk jaar!

Het mooiste vond en vind ik het horen van mijn eigen kids. Horen welk liedje ze zingen, soms waarover ze praten, WIE er begint met ruzie maken, gek kunnen worden van 'mama, mama, mama, mama, mama, mamaaaaaaaaaa' :-) De vogels horen fluiten, de stoplicht en de klok horen tikken. Steeds meer kunnen verstaan zonder dat je de ander aan hoeft te kijken (bij bekenden). Anderen en mezelf horen ademen, wat soms als gehijg overkomt haha.
Telefoneren, al wel op n makkelijke manier, maar dat is echt heel wat, als je dit nooit hebt gekund.

En zo zijn er nog veel meer mooie dingen... Wat je kunt lezen in mijn eerdere verhalen.

Het minst mooi, vervelend, vind ik het horen gillen van de kids, bestek op het bord, herrie buiten (verkeer, stad, school).
Moeilijk vind ik de communicatie in groepsverband. Dat vond ik voorheen al moeilijk, maar zonder CI kon ik alleen op het lipbeeld letten van 1 persoon. Nu hoor ik in een groep het gekwekkel van alle personen en is het concentreren op 1 persoon veel moeilijker geworden. Hierdoor voel ik me onzeker.

Gelukkig overheerst alle mooie dingen/ervaringen die paar vervelende dingen.
Dit had ik niet willen missen.
Het blijft een leerproces.